Teuns taal

In vijf dagen las ik het boek Charlotte  uit. Op zich al uniek omdat ik sinds de zomer geen pagina meer voor mijn ontspanning had gelezen. Mijn moeder die boeken verslint alsof het repen chocola zijn, was zo ontzettend ontroerd door dit boek dat ik nieuwsgierig werd. Ze had zelfs de schrijfster een fanmail gestuurd. En als zij het in een middag uit kon lezen, moest ik het toch ook maar weer eens proberen. Dit boek gaat over Charlotte, het derde kind van Pia en Robbert (Dijkgraaf). Na twee jongens nu een meisje, wat is ze welkom en geliefd. Vlak na de geboorte blijkt dat Charlotte een ernstige vorm van leukemie heeft. Haar ouders besluiten haar mee naar huis te nemen en niet in het ziekenhuis te laten behandelen, tegen alle adviezen van de doktoren in. De behandeling die Charlotte krijgt is de overweldigende liefde van haar ouders, haar broers en de excentrieke mensen die om hen heen wonen aan de Amsterdamse gracht. Deze liefde en hoe haar moeder dit beschrijft raakte me diep. Dezelf

Een paar jaar geleden begon ik met een blog over de combinatie van moeder en logopedist zijn. We komen allemaal wel eens een stukje van ons werk tegen in ons privé leven. Als je architect bent kijk je naar het huis waar je vrienden in wonen en ontwerp je misschien wel je eigen huis. Als je ICT'er bent zijn alle computers in je omgeving voorzien van de nieuwste updates en programma's. Als je bakker bent zorg je op verjaardagen voor de lekkerste taarten.. en als je logopedist bent spreken jouw kinderen keurig ABN en liggen ze precies op schema.... uh nee niet dus. Het begon al bij Lucy. Ik probeerde alles volgens het boekje te doen, stoppen met drinken uit een fles met één jaar, stoppen met de speen met twee jaar. En toch heeft mevrouw tot haar vijfde jaar de /l/ niet goed  uitgesproken en zitten we nu nog met een laterale /s/ (lees; soort slis). Geen onoverkomelijke dingen, maar wel het bewijs dat ook als alle voorwaarden goed zijn dat geen garantie is voor succes. Dan

Tijdens de zwemles van zijn zus lees ik in de Fabulous mama een interview met Victoria en Lev, een prachtig showbizz/voetbal koppel wat vertelt over de eerste maanden ouderschap. Ze hebben allemaal mooie plannen over hoe ze hun mannetje willen opvoeden. En dan is daar ineens een zin die me raakt; 'Ik ben zelf hoog opgeleid dus .... ' en toen kwam er een hele opsomming met dingen die ze hem wilde leren, minimaal drie talen, eerst alleen Russisch en zn Nederlands zou hij wel inlopen als hij naar school gaat en oh ja dat hij met vier jaar wel kan lezen. Helemaal niks mis met deze uitspraken, deze dromen voor de baby die je in je armen hebt. In september 2013 kregen wij ons tweede kind, een jongen, even wennen, maar ook meteen dat gevoel van dit is ons mooie mannetje (ook wel Teunemans, mantje, mansje of pansje). Al snel blijkt dat hij echt anders is dan zijn zus, hij geniet niet van allemaal mensen om hem heen die wat van hem willen. Een glimlach als baby, later een handje