In vijf dagen las ik het boek Charlotte uit. Op zich al uniek omdat ik sinds de zomer geen pagina meer voor mijn ontspanning had gelezen. Mijn moeder die boeken verslint alsof het repen chocola zijn, was zo ontzettend ontroerd door dit boek dat ik nieuwsgierig werd. Ze had zelfs de schrijfster een fanmail gestuurd. En als zij het in een middag uit kon lezen, moest ik het toch ook maar weer eens proberen.Dit boek gaat over Charlotte, het derde kind van Pia en Robbert (Dijkgraaf). Na twee jongens nu een meisje, wat is ze welkom en geliefd. Vlak na de geboorte blijkt dat Charlotte een ernstige vorm van leukemie heeft. Haar ouders besluiten haar mee naar huis te nemen en niet in het ziekenhuis te laten behandelen, tegen alle adviezen van de doktoren in. De behandeling die Charlotte krijgt is de overweldigende liefde van haar ouders, haar broers en de excentrieke mensen die om hen heen wonen aan de Amsterdamse gracht.
Deze liefde en hoe haar moeder dit beschrijft raakte me diep. Dezelfde liefde die elke moeder voelt voor haar kind, maar liefde die vreselijk veel pijn doet als het niet gaat zoals het hoort.
En dan de kracht waarmee het echtpaar nee zegt tegen behandeling of eigenlijk niet eens nee zegt, maar opstaat en het ziekenhuis verlaten.
Deze oerkracht heeft elke moeder nodig.
Een week nadat Teun was geboren stapten wij trots de auto in op weg naar zijn overgrootmoeder toen bijna 90jaar. Op het moment dat ik hem in de maxi cosi legde begon hij te huilen. Mijn eerste gevoel was 'hij heeft pijn'.
Het waren vijftien hele lange minuten in de auto, waarin ik mijn kraamtranen de vrije loop liet en met mijn kleine mannetje mee huilde. Negen (negen!) weken lang heb ik mij het ene advies na het andere advies laten aansmeren. Wat bleek, Teun had pijn. Reflux. Met medicatie veranderde Teun in een hele andere baby. Nog wel eentje die veel huilde, maar nu was het huilen duidelijk anders.
Toen al was ik degene die zijn taal het beste verstond, maar ik had de kracht niet om in mijn eigen gevoel te geloven.
Nu we aan het begin staan van onderzoeken zullen er ongetwijfeld keuzes gemaakt moeten worden. Door ons als ouders, want artsen, hulpverleners, therapeuten, kunnen slechts hun advies geven.
Tijdens de doop van Teun zongen we:
En wij bidden U om wijsheid
schenk ons liefde en geduld.
Hem het nodige te geven;
Heer wij vragen om uw hulp.
Over een paar weken starten onderzoeken, Deze wijsheid, het moederinstinct en de kracht waar Pia zo mooi over schrijft gaan mij (ons) helpen de juiste weg te kiezen.
Reacties
Een reactie posten