Teuns taal

Man wat kan een mens moe worden van emoties! Emoties om onze kleine man, waar ik het ene moment hoopvol ben, zakt de moed me het andere moment in de schoenen. Begin april was ik voor het eerst de woensdagmiddag thuis. Een middag die begon in tranen zowel voor Teun als voor mij. Het normale ritme wat werd doorbroken was voor hem de rede om te huilen en voor mij de confrontatie hiermee. Ik dacht dat hij ondanks alle signalen nog wel heel flexibel was. Een weekschema leek een goede volgende stap.. Waar voor de één een kalender of weekschema een tweede natuur is, is het voor mij echt een opgave. Sinds de middelbare school heb ik geen agenda meer, behalve die op mijn werk.  Alles zit in mijn hoofd en de keren dat ik een afspraak ben vergeten zijn op één hand te tellen. Ditzelfde geldt voor Lucy. Ze kende al snel de dagen van de week en als ik haar op zondag vertel hoe de week er uit gaat zien herinnert zij mij eraan hoeveel dagen nog tot ze weer naar zwemles moet (oid).

Zoals velen van jullie afgelopen week al op Facebook konden lezen hebben we voor Teun een verwijzing gekregen voor Centrum Autisme. Het onderzoek gaat nu dus echt een kant op en voor mij zou het eigenlijk het meest raar zijn als er iets anders dan ASS uit het onderzoek komt. Gister, zondag 2 april, was het Wereld Autisme Dag. Op deze dag kwamen er op alle sociale media filmpjes/posters/uitspraken etc voorbij over autisme. En in elk daarvan herken ik wel iets. Is het niet iets van Teuns gedrag dan is het wel iets in het gevoel wat een ouder omschrijft. Het raakt mij diep om te lezen hoe andere ouders worstelen met hun kind met autisme. Worstelen met onbegrip van de buitenwereld. Soms zelfs worstelen met het kind in de letterlijke zin van het woord. Gisteren hadden wij ook zo'n worsteldag met Teun. Voor ons gevoel heeft hij de hele dag 'gepiept'. Vaak gebruik je het woord piepen bij andere kinderen als een synoniem van zeuren. Iets waar je gek van wordt en waarvan j