Schaamteloos

 

De mens (lees Adam en Eva) is maar heel even zonder schaamte geweest. Ik bedenk me nu pas dat ik geen idee heb hoe lang dat is geweest. Waren het dagen, weken, maanden jaren? Het moet mooi zijn geweest om zonder schaamte te leven.

Vanmorgen was ik na maanden weer eens (volgens de geldende regels) in de kerk en ik viel met mijn neus in de boter, alles klopte. De muziek, de sfeer en de preek die ging over schaamte. Hoe schaamte ons ervan weerhoudt om te 'zijn'. Hoe in de kerk wel wordt gezegd 'dit is de plek waar je mag zijn wie je bent'. Maar is dat wel mogelijk 'zijn wie je bent'. Wie ben je dan? Wie ben ik dan? Over geliefd zijn om wie je bent en niet om wat je doet of hebt of niet doet of niet hebt. 

Hoe vaak denk jij 'oh had ik nou m'n mond maar gehouden' of juist 'had ik nou maar wat gezegd'? Weet je wie dat niet denkt? Teun. Teun zegt wat hij wil, wanneer hij het wil. Is dit altijd handig? Nee. En waarom eigenlijk niet? Omdat ik me dan schaam voor wat hij op welk moment zegt of doet? 

Als iemand zonder schaamte leeft is het Teun. Wat wij dus lastig vinden aan autisme en aan mensen met autisme is dat ze vaak gedrag vertonen wat niet sociaal wenselijk is. Als we het eens andersom bekijken is het eigenlijk veel lastiger voor ons dat wij zelf wel dat sociaal wenselijke gedrag 'moeten' vertonen. 

Zit jij weleens in een situatie waarin je het wel uit zou willen gillen? Bijvoorbeeld van frustratie omdat niemand je echt hoort. Of omdat je eigenlijk helemaal niet op dat moment op die plek wilt zijn... Teun doet dat dus gewoon. Wij vinden dat niet gewoon, terwijl we
ons dat gevoel allemaal heel goed voor kunnen stellen. Ik zou nog honderd voorbeelden kunnen noemen van dingen die wij doen of laten uit schaamte, omdat we bang zijn dat mensen een mening zullen hebben over wie we zijn. Terwijl als je na gaat denken al die dingen niks zeggen over wie we echt zijn. 

Ik denk ook dat mensen met autisme het niet moeilijk vinden om emoties te lezen of te voelen. Wat ze moeilijk vinden is als wij glimlachen en zeggen dat het goed gaat terwijl onze lichaamshouding en de toon van onze stem iets heel anders zeggen. Naar mijn idee prikken ze dwars door onze maskers heen.

Deze preek en mijn kijken naar Teun houden mij weer even een spiegel voor. Wat ben ik aan het doen? Hoe verhoudt zich dat tot wie ik ben? 'Zijn' maakt dat je je echt met mensen kunt verbinden en ik weet van mezelf dat ik een mens van verbinding ben. Soms is Teun zo in zijn eigen wereld dat we letterlijk geen verbinding met hem krijgen en aan de andere kant is de verbinding met hem de meest pure die er is. Zonder schaamte, zonder masker, want Teun IS. De liefde die we krijgen van Teun is daardoor ook zonder bijbedoelingen of verborgen agenda.

Of het nou vanuit geloof de liefde van God is of de liefde van mensen om je heen, pas als we onze maskers kunnen laten vallen zijn we in staat tot het geven en ontvangen van deze pure vorm van liefde.

 En wat zijn wij zonder deze liefde?

 

Teun in adamskostuum, schaamteloos.