Doorgaan naar hoofdcontent

SOS, moed, moet nu!

Even wachten Teun..... NEE! en hij stormt de deur uit. Wachten is voor Teun vreselijk moeilijk. Als hij naar buiten wil, wil hij nu en niet over 5 minuten als ik klaar ben met de was ophangen. Sinds zijn verjaardag begin van deze maand heeft hij een GPS horloge. Zo kunnen we zien of hij naar het park of naar het schoolplein is gegaan. Dit geeft mij even tijd om wel dat klusje af te maken waar ik mee bezig ben en zo hoeft hij niet altijd te wachten op ons. Er zit ook een SOS functie op die andere kinderen kunnen gebruiken in geval van nood, maar die Teun ongeveer om de 5 minuten even indrukt. Geen nood denken wij. Maar als we echt even goed kijken naar de afgelopen weken en maanden is die nood er wel. Het is voor ons tijd om die SOS knop in te drukken. Weer zo'n stap die we moeten gaan nemen waar je tijden tegenaan hikt totdat het echt niet anders kan. Al weken probeer ik moed te verzamelen, zoals zo mooi is verwoord in deze prent uit het boek De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy en volgens mij ook al eerder zo verwoord in een afbeelding met Winnie the Pooh.
Morgen mag ik een podcast opnemen met een andere moeder van een kind met autisme die haar werk ervan gemaakt heeft om van onze groep moeders 'Kick ass moms' te maken dmv coaching. Een van de vragen die ze me stuurde ter voorbereiding was wat voor tip ik andere moeders mee wil geven. Ik had mijn antwoord al klaar, tot ik vanmorgen dacht wat eigenlijk mijn advies aan mezelf is op dit moment. En dat luidt toch 'vraag om hulp!'. We kunnen het niet alleen en we hoeven het niet alleen te doen. 'It takes al village..' hoe oud is dat gezegde al?? En nog denken we dat we het zelf wel kunnen. Of een andere versie hiervan is dat we vooral andere mensen niet lastig willen vallen met onze sores. Van die gedachtes als 'ja maar ik wilde toch zelf kinderen? Dan moet ik daar dus ook zelf voor zorgen' helpen hier totaal niet bij. En wat een voorrecht dat we in Nederland wonen en er zo ontzettend veel mogelijk is. Elke keer dat ik me bedenk dat ik Teun (en Lucy) op dit moment niet kan bieden wat nodig is breekt mijn hart in duizend stukjes, maar het vertrouwen is er dat er weer een moment komt waarop we weer achterover kunnen leunen en kunnen genieten van ons mooie gezin.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Autididact en Brammetje Baas

Als ik de afgelopen 10 jaar iets van Teun geleerd heb is het wel dat dingen leert op ZIJN moment. Dat het leven niet maakbaar is en alles een tijd heeft. Heb je de film Brammetje Baas weleens gezien? Jaren geleden toen ik net begon als logopedist kreeg ik aan het einde van een behandeltraject van ouders een bioscoopbon kado met als tip om Brammetje Baas te gaan kijken. Zij herkenden hun zoon er ontzettend in. Ik had zelf toen geen kinderen en ben de film toen ook nog niet gaan kijken. Jaren later kwam hij voorbij en de woorden van deze ouders was toch blijven hangen in mijn hoofd. Ik keek de film en er werd zoveel duidelijk voor mij. Hij geeft heel goed weer hoe Bram zijn gedachtegang werkt en dat deze vaak anders is dan die van zijn meester in groep 3 of van zijn ouders. Bij veel kinderen (met autisme/adhd/hb) heeft forceren een averechts effect. 'Moeten' geeft mega veel weerstand (bij sommige volwassenen trouwens ook). Of de dingen die je aan wilt leren lijken simpelweg...
Een reactie posten
Meer lezen

Stop maar met vechten mama, het is goed.

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w...
Een reactie posten
Meer lezen

Teun translate... please!!

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re...
Een reactie posten
Meer lezen