Teuns taal

Juni 2018 Schoolreisje. Ik zie mezelf nog als meisje door 'het Land van Ooit' lopen samen met mijn vriendinnetjes. Hoe oud ik precies was weet ik niet meer, maar de herinnering zal blijven. Nu sta ik als moeder te zwaaien naar een bus vol kleine wurmpjes die hopelijk net zo'n onvergetelijke dag gaan beleven. En daar op de voorste stoel mijn eigen kleine mannetje. 'Bus mama' was het eerste wat hij zei toen hij zijn ogen opende vanochtend. Uiteraard hadden wij hem zo goed mogelijk voorbereid op wat er vandaag gaat gebeuren. Zijn vaste begeleidster gaat mee en daar heb ik het volste vertrouwen in. Als ze de school uitkomen zie ik al wat weerstand en dat is logisch, want ondanks de voorbereidingen gaat het toch anders dan normaal en dat moet even 'gepuzzeld' worden in dat koppie. Mijn hart breekt weer even bij het zien van dat gepuzzel, met daarbij het gezicht op onweer. Maar als hij eenmaal in de bus zit, zie ik zijn gezicht opklaren. Ik krijg complimenten