Teuns taal

'A friend is someone who lets you have total freedom to be yourself'  - Jim Morrison-  Na het zien van de docu Dit is de leven  besef ik (weer) hoeveel we kunnen leren van mensen, jongeren, kinderen met autisme. Deze week was Teun ziek, hij had gespuugd en op een gegeven moment zei hij 'volgens mij ben ik weer beter mam'. In een appje naar mijn schoonmoeder vroeg ik twijfelend of ik hem nou wel of geen eten moest geven, hij vroeg er wel om, maar ik zag het alweer misgaan. Ze appte terug 'Teun is puur, ga maar af op wat hij aangeeft'. En dat is precies de essentie. Teun is puur. Hij zal je niet voor de gek houden of zeggen dat hij zich beter voelt als dit niet zo is. Na zijn eigen beter verklaring heeft hij 2 boterhammen met kaas en later nog een pannenkoek gegeten en alles bleef binnen.  Deze puurheid kwam ook enorm naar voren in de mooie docu. Emotioneel werd ik ervan, zo mooi weergegeven.  In de periode dat we met Teun bij Centrum Autisme liepen m

De naam van deze blog 'Teuns taal' geeft aan waar mijn zoektocht begon. Het viel mij als eerste op dat Teun zijn taalontwikkeling anders verliep dan die van leeftijdsgenootjes. En niet alleen het leren praten ging en gaat anders, ook het begrijpen van taal. Zo duurde het bijvoorbeeld heel lang voordat Teun adequaat met ja of nee een vraag kon beantwoorden. Lange zinnen zeggen kon Teun al heel snel, hij zong liedjes en kende zijn lievelingsboekjes uit zijn hoofd toen hij nog een peuter was, maar dit had niet zoveel met taal te maken. Dat is een valkuil waar je zelfs als logopedist-moeder dus in kunt trappen. 'Hij praat in zinnen van 4-5 woorden dus het zit wel goed met die taalontwikkeling' dacht (hoopte) ik toen hij 3 jaar was. Helaas... al deze taal was leeg. Hij deed (en doet) dit puur op gehoor en geheugen. Teun praat veel, maar bedoelt lang niet altijd wat hij zegt. In de spontane spraak gebruikt Teun nog heel vaak zinnen van maar 2 of 3 woorden (vb 'die h

Van intens genieten, naar samen huilend op een stoepje midden in Den Haag. Onderweg van Italië naar huis heeft Teun zonder overdrijven meer dan 200x gevraagd 'gaan we naar Kikker?'. Bij toeval kwam ik erachter dat dit  palilalie heet (klik op de link voor een uitleg). Heftig was dit voor ons drieën als toehoorders. Teun lijkt regelmatig wel een lp die blijft hangen, normaal kunnen we daarvan weglopen, maar nu zaten we 1200km in de auto.... Een bezoekje aan het kinderboekenmuseum moest dus op de kalender die ik ter plekke in de auto maakte om te kijken of hij dan zou stoppen met vragen (helaas zonder het gewenste resultaat). De kalender had Teun al een paar dagen niet bekeken, dus toen ik het tripje vanmorgen aankondigde was hij door het dolle heen! Het genieten kon van twee kanten beginnen. Ik besloot met de trein te gaan om er nog een extra stukje plezier aan toe te voegen. En genieten deden we. Teun was daar echt Kikker, helemaal in zijn eigen wereld, maar ook meer aan

Vandaag nam Teun afscheid op de Jip groep (onderdeel van Cardea) waar hij afgelopen schooljaar heeft gezeten. Tijdens het eindgesprek met zijn mentor kwamen we al tot de conclusie dat we ons bijna niet meer voor kunnen stellen hoe Teun daar binnen kwam 10 maanden geleden. Ik heb jullie al meegenomen in een aantal stappen die Teun gezet heeft afgelopen jaar. Zoals de vooruitgang in zijn  taal en communicatie  en de ruimte die Teun nu in zijn hoofd krijgt om schoolse vaardigheden te  leren . Natuurlijk speelt tijd en het ouder worden hier een rol in, maar de plek waar hij nu afscheid van heeft genomen zijn wij echt heel dankbaar. Vier super lieve en geduldige juffen hebben hem het afgelopen jaar begeleid. Als afscheidskado aan de groep gaf ik het boek 'Kikker is kikker'. Kikker is totaal tevreden met wie hij is, totdat hij Eend ziet vliegen, dat wil hij ook, maar dat lukt hem natuurlijk niet. Ook de kwaliteiten van zijn andere vrienden heeft hij niet, waardoor hij steeds we

Oei ik groei.. Het boek wat ik in handen kreeg toen ik zwanger was van Lucy. Alle stapjes die baby's doorlopen staan er mooi in beschreven. Er zullen moeders zijn die echt iets hebben aan zo'n boek, er zijn moeders die er enorm zenuwachtig van worden en moeders zoals ik die het boek graag willen hebben maar er vervolgens nooit in kijken. Door mijn opleidingen heb ik ook wel redelijk wat theoretische kennis over de normale ontwikkeling. Wat ook wel weer snel verdwijnt, want als je me nu vraag op welke leeftijd een kind bijv begint met omrollen dan zou ik dat echt niet meer weten. Over de taalontwikkeling blijft mijn kennis natuurlijk wel up-to-date, maar ook dit is per kind weer zo wisselend, dat het eigenlijk niet echt vast te leggen is in een boekje. Zo zie ik kinderen die de oren van je hoofd kletsen met 2 jaar, maar eigenlijk niks zeggen en kinderen van 2,5 die nog geen woord zeggen, maar waaraan je ziet dat ze super pienter zijn. Dat geen enkel kind te vangen is in cijf

Wat kies jij? Nou het liefst elke dag precies hetzelfde.... Op de dag dat wij weer naar de stembus mogen werd ik getriggerd door deze vraag. Ik was namelijk op hetzelfde moment bezig met Teun, die de minuten af zat te tellen tot de droger klaar was en hij zijn favoriete (rode jogging) broek weer aan kon. Doordat Teun meer gaat praten, wat natuurlijk echt super fijn is, kan hij ook steeds beter aangeven wat hij wil. Dat is dus heel vaak hetzelfde. De boterham met kaas, zijn banaan en bord macaroni maken al heel lang deel uit van ons dagelijks leven. Nu is daar dus ook de rode broek, al was het vorige maand nog een blauwe, bijgekomen. De herhaling biedt veiligheid en de voorkeur voor kleding heeft vast te maken met hoe het zit (een spijkerbroek is nooit favoriet geweest).  Gesproken taal en contact stimuleren, door het gevraagde te geven, is iets wat we geleerd hebben met PRT en wat ons enorm ver heeft gebracht het afgelopen jaar. Nu de volgende uitdaging, die de valku

Als je ouder bent herken je het waarschijnlijk wel, dat je samen naar je kind kijkt, niks hoeft te zeggen en intense vreugde (en liefde) voelt. Hoe mooi is het, als je dit niet alleen als partners hebt maar dit ook met andere mensen kunt delen. Soms gewoon een wildvreemde in de supermarkt. Tijdens het werken komt het wel eens voor dat ik word opgeslokt door regels, smart-doelen en methodes, waardoor ik vergeet echt naar het kind te kijken en te genieten van al het moois wat zo'n kind met zich meebrengt.  In mijn vorige  post  schreef ik al over de PRT die Teun kreeg. Ook met Ilse zijn therapeut hebben we zo'n band opgebouwd, dat we maar naar elkaar hoeven te kijken en samen intense vreugde kunnen voelen over de dingen die Teun heeft geleerd. Maar niet alleen dat, er was ook blijdschap over Teun gewoon hoe hij is. Dat hij mag zijn wie hij is en wij hem daarin kunnen ondersteunen waar nodig. Vreugde en blijdschap zijn misschien niet de eerste woorden die in je opkomen als