Doorgaan naar hoofdcontent

Buiten zijn boekje..

Oei ik groei..
Het boek wat ik in handen kreeg toen ik zwanger was van Lucy. Alle stapjes die baby's doorlopen staan er mooi in beschreven. Er zullen moeders zijn die echt iets hebben aan zo'n boek, er zijn moeders die er enorm zenuwachtig van worden en moeders zoals ik die het boek graag willen hebben maar er vervolgens nooit in kijken.
Door mijn opleidingen heb ik ook wel redelijk wat theoretische kennis over de normale ontwikkeling. Wat ook wel weer snel verdwijnt, want als je me nu vraag op welke leeftijd een kind bijv begint met omrollen dan zou ik dat echt niet meer weten. Over de taalontwikkeling blijft mijn kennis natuurlijk wel up-to-date, maar ook dit is per kind weer zo wisselend, dat het eigenlijk niet echt vast te leggen is in een boekje. Zo zie ik kinderen die de oren van je hoofd kletsen met 2 jaar, maar eigenlijk niks zeggen en kinderen van 2,5 die nog geen woord zeggen, maar waaraan je ziet dat ze super pienter zijn.

Dat geen enkel kind te vangen is in cijfertjes is juist zo enorm mooi. Want geen enkel cijfer (lengte, gewicht, IQ, aantal vriendjes, rapport cijfers) vertelt je wie jouw kind echt is.
Het is echt een kunst om niet in deze valkuil te trappen als ouders zijnde. Waarom willen we nou allemaal zo graag dat ons kind precies doet wat er in de boeken omschreven staat als normaal (en het liefst natuurlijk nog iets boven normaal..)? Wat zegt dit over jou als ouder? Over je opvoedskills?
Ons is weleens gezegd dat Teun zo 'goed' praat, omdat zijn moeder logopedist is. Maakt mij dit een betere moeder? Nee natuurlijk niet. Dat is ook precies waarom ik nu weer met Teun naar logopedie ga. Ik wil zijn logopedist niet zijn, maar zijn moeder.

Waarom word ik er dan toch zo blij van als Teun dingen wel volgens het boekje doet?
Grote opluchting afgelopen maand toen we hoorden dat er voor Teun plek was op de Leo Kannerschool. De opluchting was bij mij misschien nog wel groter toen we hoorden dat de toelatingscommissie van deze school (naast zijn huidige juffen) ook denkt dat Teun hier op zijn plek zal zijn. Dit betekent namelijk dat ook zij denken dat Teun een gemiddelde intelligentie heeft. Iets wat ik zelf een hele tijd heel moeilijk te pijlen vond. Teun laat zich namelijk niet vangen in cijfertjes. Zo kwam ik er al snel achter dat de taaltests die er zijn geen reëel beeld geven van wat Teun kan. En is een eerdere poging tot het meten van zijn IQ gestaakt omdat Teun niet meer onder de tafel vandaan kwam. Het autisme voert in al deze dingen de boventoon.
Er is al heel wat geschreven over autisme, maar op geen enkel punt is autisme uit te drukken in cijfers. Grappig wel dat er dan wel heel veel mensen met autisme zo goed zijn met cijfers.

Teun gaat volgend jaar nog lekker een jaar naar de kleuterklas. Waar hij nog enorm veel gaat leren. De kennis van cijfers en letters doet Teun (ineens) gewoon volgens het boekje.. en daar mogen wij voor nu gewoon even heel trots op zijn!

(korte aantekening bij bovenstaande foto... de uitslag van Ajax vanavond doen we uiteraard wel gewoon in cijfers..)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Teun translate... please!!

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re

Autididact en Brammetje Baas

Als ik de afgelopen 10 jaar iets van Teun geleerd heb is het wel dat dingen leert op ZIJN moment. Dat het leven niet maakbaar is en alles een tijd heeft. Heb je de film Brammetje Baas weleens gezien? Jaren geleden toen ik net begon als logopedist kreeg ik aan het einde van een behandeltraject van ouders een bioscoopbon kado met als tip om Brammetje Baas te gaan kijken. Zij herkenden hun zoon er ontzettend in. Ik had zelf toen geen kinderen en ben de film toen ook nog niet gaan kijken. Jaren later kwam hij voorbij en de woorden van deze ouders was toch blijven hangen in mijn hoofd. Ik keek de film en er werd zoveel duidelijk voor mij. Hij geeft heel goed weer hoe Bram zijn gedachtegang werkt en dat deze vaak anders is dan die van zijn meester in groep 3 of van zijn ouders. Bij veel kinderen (met autisme/adhd/hb) heeft forceren een averechts effect. 'Moeten' geeft mega veel weerstand (bij sommige volwassenen trouwens ook). Of de dingen die je aan wilt leren lijken simpelweg

Stop maar met vechten mama, het is goed.

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w