Pak een lekkere kop thee of koffie en ga eens lekker zitten voor dit mooie verhaal.
"Vraag maar aan bever!"
Het was een veel gehoorde uitspraak in het bos. Niet dat bever alles wist, maar ze dacht graag mee. En hielp zonder morren. Ze gaf ook niet snel op. Soms bedacht ze de meest creatieve dingen. Kortom, bever was erg geliefd bij alle dieren. En bever genoot er ook van om voor anderen klaar te staan. Het gaf haar een fijn gevoel als ze iets voor anderen kon betekenen.
En dat terwijl bever zelf ook genoeg aan haar hoofd had. Ze woonden net in een nieuwe burcht en ze was nog niet helemaal tevreden met het resultaat. Er waren bijvoorbeeld nog wat kleine gaten die water doorlieten bij regen. Daarom stonden er overal kleine bakjes op de vloer om de druppels op te vangen. Het leek wel een slalomparcours in plaats van een knusse woonkamer. Daarbij maakte ze zich ook zorgen om één van haar jongen. Ze voelde aan haar moederhart dat hij anders was dan andere jonge bevers. Hij speelde anders, hij at anders. Hij hield niet zo van beverdingen. Hoe goed bever ook haar best deed met het eten, hij at nauwelijks. En hij was al niet de dikste. Soms was bever blij dat ze een ander dier kon helpen. Dan vergat ze haar eigen zorgen even.
Op een dag in de herfst was bever bezig met de wintervoorraad. Ze had al een hoop verzameld. Ieder jaar had ze haar vaste plekjes om bast en wortelstokken te verzamelen. Maar dit jaar vond ze dat niet genoeg. Ze wilde ook haar jongen van goed eten kunnen voorzien deze winter. Wat te doen? "Vraag maar aan beter" dacht ze glimlachend terwijl ze voor de spiegel stond. Ze liep naar buiten.
Ze hoorde wat geritsel in de struiken en zag eekhoorn. "Weet jij nog een goede plek waar ik iets lekkers kan vinden voor mijn wintervoorraad?" Eekhoorn keek haar vragend aan. "Wat zoek je dan?" Bever legde uit dat haar jong geen berkenhout lustte. En ook geen wortelstokken. Eekhoorn kreeg ineens een avontuurlijke twinkeling in haar ogen. "Van mijn oma heb ik wel eens gehoord over een vennetje waar heerlijke waterplanten en bijzondere bomen omheen staan. In het oude deel van het bos. Er schijnt een soort pad naartoe te lopen, vanaf de steen bij de beek. Als ik mijn oma mag geloven...." Eekhoorn maakte haar zin niet af. Ze schoot een boom in om haar ruziënde jongen uit elkaar te halen.
Bever dook de rivier in op weg naar de beek. Bij de steen klom ze de kant op. Ze keek het oude bos in. Daar links leek het pad te beginnen. Vol goede moed ging bever op weg. Het voelde als een avontuur. Het pad werd duidelijk niet vaak gebruikt. Het was dan ook behoorlijk begroeid. Bever twijfelde soms of ze wel; waar goed liep. Dan liep ze weer terug naar een plek waar ze zeker was van het pad en zocht opnieuw de weg. Zo was bever een tijd onderweg toen de twijfel toesloeg: waar ben ik aan begonnen? Bestaat dat vennetje wel? En volg ik eigenlijk wel het goede pad? Hoe verder ze liep, hoe meer de twijfel begon te knagen. Ze stopte even met lopen en rustte uit tegen een stevige boom. Het huilen stond bever nader dan het lachen. Toen ze omhoog keek, zag ze dat ze werd aangestaard door twee grote ogen. Het was een uil.
"Goedemiddag bever" ze de uil vriendelijk. Bever groette sipjes terug. "Je ziet er wat bedrukt uit. Gaat het wel?" Bever werd geraakt door de vraag. Ze voelde dat uil het meende en tranen rolden ineens over haar beverwangen. Ze vertelde uitgebreid wat er was. Ze vertelde over de nieuwe burcht, haar jongen, de wintervoorraad en het pad dat ze nu hoopte te volgen, maar waar ze steeds meer over twijfelde. Toen viel er een stilte. Bever haalde even diep adem en vroeg toen of uil het pad kende. Uil keek haar peinzend aan. Een pad naar een vennetje? Ze had er nog nooit van gehoord. Maar goed, uilen houden niet van water, dus op zich niet zo vreemd. Uil had wel een goed idee. Een heel goed idee vond ze zelf. "Als ik nou eens boven het bos ga vliegen, dan kan ik voor je op zoek naar het vennetje. Ik heb hele scherpe ogen. Een muisje kan ik nog zien lopen door een gemaaid korenveld, een vennetje moet ik dan zeker kunnen vinden." Bever voelde haar verdriet langzaam zakken. Wat geweldig dat uil haar wilde helpen! Ze vond het een heel goed idee. "Zal ik hier op je wachten?" vroeg ze uil. Ze spraken af dat uil een uur zou zoeken en dan weer terug zou komen, zodat bever ook weer op tijd naar haar burcht kon.
Bever leunde nog steeds tegen de boom toen ze in de lucht hoorde "joehoe, bever!" Bever keek omhoog. Daar was uil. "En?" vroeg ze. "Hoe is het gegaan?" Aan de enthousiaste "joehoe" dacht bever te horen dat het een geslaagde tocht was geweest. En dat klopte. Uil vertelde dat ze het vennetje gevonden had, een kleine tien minuten vliegen van de boom af. Er groeide bijzondere bomen, struiken en waterplanten. Uil had ze niet eerder gezien in het bos. Uil bood aan om samen met bever naar de plek te gaan. Uil door de lucht en bever door het bos. Doordat ze uil kon volgen, wist bever zeker dat ze goed liep. Een enorme opluchting maakte zich meester van bever. Wat was ze blij dat ze even bij de boom was gaan zitten waardoor uit letterlijk op haar pad gekomen was. Samen gingen ze naar het vennetje. Uil riep af en toe aanwijzingen naar bever die daar mee goed het pad kon volgen.
Eenmaal bij het vennetje aangekomen keek bever haar ogen uit. Ze proefde van de bijzondere planten en bomen. Het smaakte anders, bijzonder en ook lekker. Bever begon spulletjes te verzamelen voor haar wintervoorraad. Ze bond het bij elkaar met een stengel en nam het op haar rug. Uil zat nog op haar te wachten in een boom. "Zullen we ook samen teruggaan?" Dat vond bever een goed en bovenal gezellig idee. Bever kon een glimlach niet onderdrukken. Ze bedacht hoe bijzonder het was; eerst leek de tocht zwaar een moeilijk. Bever wilde bijna opgeven. Maar met hulp van uil, die eigenlijk ook de weg niet wist, was het toch gelukt. bij de steen bij de beek nam bever afscheid van uil. Ze bedankte haar voor de hulp. Uil gaf aan dat ze het fijn had gevonden om bever te helpen. Ze hoopte bever in de toekomst nog eens te zien en mocht ze ooit nog eens hulp nodig hebben, stond uil graag voor haar klaar. "Dat is wederzijds!" zei bever. Ze omhelsden elkaar. Terwijl uil bever nakeek, draaide bever zich af en te om om te zwaaien.
Moe en voldaan kwam bever bij de burcht. Ze wilde haar man vertellen over haar avontuur en bijzondere ontmoeting met uil. Toen ze de burcht in liep, riep ze zijn naam, maar eenmaal binnen viel ze stil. Wat zag het er anders uit. Geen rommelige bakjes meer op de vloer, geen gaten meer in het dak. Haar man had hard gewerkt die dag en met resultaat! Tranen rolden opnieuw over haar wangen. Dit keer van blijdschap. Wat voelde ze zich gelukkig. Haar man en de jongen kwamen binnen en bever omhelsde haar gezin. Bever voelde liefde en dankbaarheid. Als ze zich nog eens zorgen maakte of door de bomen het bos niet zag, zou ze terugdenken aan deze dag!
Ik kreeg dit verhaal van een vriendin (Josine Visser, red.) die ik nog helemaal niet zo lang ken. Maar die goed geluisterd heeft en mijn verhaal en gevoel in dit prachtige stuk samen heeft gebracht. Heel bijzonder om zo jezelf, eigenlijk zoals uil, van bovenaf te bekijken. Wat een hoop komt hieruit naar voren. Dus als ik het even niet meer zie zitten, lees ik dit verhaal en weet dat er altijd hulp is, zowel met een kleine letter als met de hoofdletter H.
"Vraag maar aan bever!"
Het was een veel gehoorde uitspraak in het bos. Niet dat bever alles wist, maar ze dacht graag mee. En hielp zonder morren. Ze gaf ook niet snel op. Soms bedacht ze de meest creatieve dingen. Kortom, bever was erg geliefd bij alle dieren. En bever genoot er ook van om voor anderen klaar te staan. Het gaf haar een fijn gevoel als ze iets voor anderen kon betekenen.
En dat terwijl bever zelf ook genoeg aan haar hoofd had. Ze woonden net in een nieuwe burcht en ze was nog niet helemaal tevreden met het resultaat. Er waren bijvoorbeeld nog wat kleine gaten die water doorlieten bij regen. Daarom stonden er overal kleine bakjes op de vloer om de druppels op te vangen. Het leek wel een slalomparcours in plaats van een knusse woonkamer. Daarbij maakte ze zich ook zorgen om één van haar jongen. Ze voelde aan haar moederhart dat hij anders was dan andere jonge bevers. Hij speelde anders, hij at anders. Hij hield niet zo van beverdingen. Hoe goed bever ook haar best deed met het eten, hij at nauwelijks. En hij was al niet de dikste. Soms was bever blij dat ze een ander dier kon helpen. Dan vergat ze haar eigen zorgen even.
Op een dag in de herfst was bever bezig met de wintervoorraad. Ze had al een hoop verzameld. Ieder jaar had ze haar vaste plekjes om bast en wortelstokken te verzamelen. Maar dit jaar vond ze dat niet genoeg. Ze wilde ook haar jongen van goed eten kunnen voorzien deze winter. Wat te doen? "Vraag maar aan beter" dacht ze glimlachend terwijl ze voor de spiegel stond. Ze liep naar buiten.
Ze hoorde wat geritsel in de struiken en zag eekhoorn. "Weet jij nog een goede plek waar ik iets lekkers kan vinden voor mijn wintervoorraad?" Eekhoorn keek haar vragend aan. "Wat zoek je dan?" Bever legde uit dat haar jong geen berkenhout lustte. En ook geen wortelstokken. Eekhoorn kreeg ineens een avontuurlijke twinkeling in haar ogen. "Van mijn oma heb ik wel eens gehoord over een vennetje waar heerlijke waterplanten en bijzondere bomen omheen staan. In het oude deel van het bos. Er schijnt een soort pad naartoe te lopen, vanaf de steen bij de beek. Als ik mijn oma mag geloven...." Eekhoorn maakte haar zin niet af. Ze schoot een boom in om haar ruziënde jongen uit elkaar te halen.
Bever dook de rivier in op weg naar de beek. Bij de steen klom ze de kant op. Ze keek het oude bos in. Daar links leek het pad te beginnen. Vol goede moed ging bever op weg. Het voelde als een avontuur. Het pad werd duidelijk niet vaak gebruikt. Het was dan ook behoorlijk begroeid. Bever twijfelde soms of ze wel; waar goed liep. Dan liep ze weer terug naar een plek waar ze zeker was van het pad en zocht opnieuw de weg. Zo was bever een tijd onderweg toen de twijfel toesloeg: waar ben ik aan begonnen? Bestaat dat vennetje wel? En volg ik eigenlijk wel het goede pad? Hoe verder ze liep, hoe meer de twijfel begon te knagen. Ze stopte even met lopen en rustte uit tegen een stevige boom. Het huilen stond bever nader dan het lachen. Toen ze omhoog keek, zag ze dat ze werd aangestaard door twee grote ogen. Het was een uil.
"Goedemiddag bever" ze de uil vriendelijk. Bever groette sipjes terug. "Je ziet er wat bedrukt uit. Gaat het wel?" Bever werd geraakt door de vraag. Ze voelde dat uil het meende en tranen rolden ineens over haar beverwangen. Ze vertelde uitgebreid wat er was. Ze vertelde over de nieuwe burcht, haar jongen, de wintervoorraad en het pad dat ze nu hoopte te volgen, maar waar ze steeds meer over twijfelde. Toen viel er een stilte. Bever haalde even diep adem en vroeg toen of uil het pad kende. Uil keek haar peinzend aan. Een pad naar een vennetje? Ze had er nog nooit van gehoord. Maar goed, uilen houden niet van water, dus op zich niet zo vreemd. Uil had wel een goed idee. Een heel goed idee vond ze zelf. "Als ik nou eens boven het bos ga vliegen, dan kan ik voor je op zoek naar het vennetje. Ik heb hele scherpe ogen. Een muisje kan ik nog zien lopen door een gemaaid korenveld, een vennetje moet ik dan zeker kunnen vinden." Bever voelde haar verdriet langzaam zakken. Wat geweldig dat uil haar wilde helpen! Ze vond het een heel goed idee. "Zal ik hier op je wachten?" vroeg ze uil. Ze spraken af dat uil een uur zou zoeken en dan weer terug zou komen, zodat bever ook weer op tijd naar haar burcht kon.
Bever leunde nog steeds tegen de boom toen ze in de lucht hoorde "joehoe, bever!" Bever keek omhoog. Daar was uil. "En?" vroeg ze. "Hoe is het gegaan?" Aan de enthousiaste "joehoe" dacht bever te horen dat het een geslaagde tocht was geweest. En dat klopte. Uil vertelde dat ze het vennetje gevonden had, een kleine tien minuten vliegen van de boom af. Er groeide bijzondere bomen, struiken en waterplanten. Uil had ze niet eerder gezien in het bos. Uil bood aan om samen met bever naar de plek te gaan. Uil door de lucht en bever door het bos. Doordat ze uil kon volgen, wist bever zeker dat ze goed liep. Een enorme opluchting maakte zich meester van bever. Wat was ze blij dat ze even bij de boom was gaan zitten waardoor uit letterlijk op haar pad gekomen was. Samen gingen ze naar het vennetje. Uil riep af en toe aanwijzingen naar bever die daar mee goed het pad kon volgen.
Eenmaal bij het vennetje aangekomen keek bever haar ogen uit. Ze proefde van de bijzondere planten en bomen. Het smaakte anders, bijzonder en ook lekker. Bever begon spulletjes te verzamelen voor haar wintervoorraad. Ze bond het bij elkaar met een stengel en nam het op haar rug. Uil zat nog op haar te wachten in een boom. "Zullen we ook samen teruggaan?" Dat vond bever een goed en bovenal gezellig idee. Bever kon een glimlach niet onderdrukken. Ze bedacht hoe bijzonder het was; eerst leek de tocht zwaar een moeilijk. Bever wilde bijna opgeven. Maar met hulp van uil, die eigenlijk ook de weg niet wist, was het toch gelukt. bij de steen bij de beek nam bever afscheid van uil. Ze bedankte haar voor de hulp. Uil gaf aan dat ze het fijn had gevonden om bever te helpen. Ze hoopte bever in de toekomst nog eens te zien en mocht ze ooit nog eens hulp nodig hebben, stond uil graag voor haar klaar. "Dat is wederzijds!" zei bever. Ze omhelsden elkaar. Terwijl uil bever nakeek, draaide bever zich af en te om om te zwaaien.
Moe en voldaan kwam bever bij de burcht. Ze wilde haar man vertellen over haar avontuur en bijzondere ontmoeting met uil. Toen ze de burcht in liep, riep ze zijn naam, maar eenmaal binnen viel ze stil. Wat zag het er anders uit. Geen rommelige bakjes meer op de vloer, geen gaten meer in het dak. Haar man had hard gewerkt die dag en met resultaat! Tranen rolden opnieuw over haar wangen. Dit keer van blijdschap. Wat voelde ze zich gelukkig. Haar man en de jongen kwamen binnen en bever omhelsde haar gezin. Bever voelde liefde en dankbaarheid. Als ze zich nog eens zorgen maakte of door de bomen het bos niet zag, zou ze terugdenken aan deze dag!
Ik kreeg dit verhaal van een vriendin (Josine Visser, red.) die ik nog helemaal niet zo lang ken. Maar die goed geluisterd heeft en mijn verhaal en gevoel in dit prachtige stuk samen heeft gebracht. Heel bijzonder om zo jezelf, eigenlijk zoals uil, van bovenaf te bekijken. Wat een hoop komt hieruit naar voren. Dus als ik het even niet meer zie zitten, lees ik dit verhaal en weet dat er altijd hulp is, zowel met een kleine letter als met de hoofdletter H.
Als je relatie niet de grootste bron van geluk en vreugde in je leven is, als je niet de liefde, toewijding en aanbidding krijgt die je verdient of als je man of vrouw, lesbische of homoseksuele minnaar de interesse in je lijkt te verliezen, dan kan ik eerlijk zeggen dat je hulp nodig hebt om dingen goed te maken in je relatie. Ik leg deze getuigenis af omdat ik mezelf beloofd heb dat ik zal getuigen voor de wereld nadat heer Bubuza mijn gewelddadige relatie met zijn betovering heeft hersteld. Ik had kinderen voor mijn vriend, ik hou van hem, maar onze relatie was zeer gewelddadig, maar nadat ik contact had opgenomen met heer Bubuza en hij me hielp met zijn betovering, kan ik de wereld eerlijk en stoutmoedig vertellen dat Lord Bubuza een God op aarde is die problemen oplost met zijn betovering. We maken geen ruzie meer, we leven nu gelukkig en ik ben nu trots op mijn vriend. lord Bubuza kan u ook helpen contact met hem op te nemen via WhatsApp: +1 505 569 0396 of via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com
BeantwoordenVerwijderen