Teuns taal

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w

Even wachten Teun..... NEE! en hij stormt de deur uit. Wachten is voor Teun vreselijk moeilijk. Als hij naar buiten wil, wil hij nu en niet over 5 minuten als ik klaar ben met de was ophangen. Sinds zijn verjaardag begin van deze maand heeft hij een GPS horloge. Zo kunnen we zien of hij naar het park of naar het schoolplein is gegaan. Dit geeft mij even tijd om wel dat klusje af te maken waar ik mee bezig ben en zo hoeft hij niet altijd te wachten op ons. Er zit ook een SOS functie op die andere kinderen kunnen gebruiken in geval van nood, maar die Teun ongeveer om de 5 minuten even indrukt. Geen nood denken wij. Maar als we echt even goed kijken naar de afgelopen weken en maanden is die nood er wel. Het is voor ons tijd om die SOS knop in te drukken. Weer zo'n stap die we moeten gaan nemen waar je tijden tegenaan hikt totdat het echt niet anders kan. Al weken probeer ik moed te verzamelen, zoals zo mooi is verwoord in deze prent uit het boek De jongen, de mol, de vos en het p

  De mens (lees Adam en Eva) is maar heel even zonder schaamte geweest. Ik bedenk me nu pas dat ik geen idee heb hoe lang dat is geweest. Waren het dagen, weken, maanden jaren? Het moet mooi zijn geweest om zonder schaamte te leven. Vanmorgen was ik na maanden weer eens (volgens de geldende regels) in de kerk en ik viel met mijn neus in de boter, alles klopte. De muziek, de sfeer en de preek die ging over schaamte. Hoe schaamte ons ervan weerhoudt om te 'zijn'. Hoe in de kerk wel wordt gezegd 'dit is de plek waar je mag zijn wie je bent'. Maar is dat wel mogelijk 'zijn wie je bent'. Wie ben je dan? Wie ben ik dan? Over geliefd zijn om wie je bent en niet om wat je doet of hebt of niet doet of niet hebt.  Hoe vaak denk jij 'oh had ik nou m'n mond maar gehouden' of juist 'had ik nou maar wat gezegd'? Weet je wie dat niet denkt? Teun. Teun zegt wat hij wil, wanneer hij het wil. Is dit altijd handig? Nee. En waarom eigenlijk niet? Omdat ik me dan

Vandaag komen er twee (voor mij) belangrijke dagen samen en daarom weer tijd en inspiratie voor een post. Ik leg mijzelf niet op om bijv één keer per maand iets te posten, maar gewoon alleen als er inspiratie is. Vanaf mijn vorige post is er ook niet veel veranderd. Teun is met veel plezier weer gestart op school na de lockdown en heeft, op één dag verkouden na, ook nog niet weer thuis gezeten (wat hopelijk zo blijft). Hij had een positief rapport gevolgd door goede oudergesprekken  Terug naar vandaag. Deze dag begon niet zo ontspannen als ik had bedacht. De buurvrouw krijgt een nieuwe badkamer en het is niet gek en erg dat wij daar wat van horen. Maar steeds op onverwachte momenten een boor is voor Teun net een stapje te ver. Dan zie ik ook heel goed wat zijn medicatie doet. Zonder medicatie sprongen de tranen, van paniek en angst, in zijn ogen zodra het geluid te horen was. Toen zijn medicatie was ingewerkt kon hij zodra het boren begon zijn koptelefoon opzetten zonder paniek, maar a

Hij wil alleen maar rode schoenen aan: eigenwijs. Hij eet alleen maar macaroni: eigenwijs. Het is 8 graden, maar zijn jas moet uit: eigenwijs. Hij wil voor de 200e keer Boer Boris lezen ipv dat leuke nieuwe boek wat in de kast staat: eigenwijs. Teun is een vreselijk eigenwijs ventje...... of is het een mannetje met zijn eigen wijsheid? Naar aanleiding van een webinar van Martine Delfos ben ik haar boek  Autisme ontrafelen  gaan lezen. Zij beschrijft hierin de MASP-1, kinderen (mensen) met autisme hebben verschillende ontwikkelingsleeftijden. Zo kan een kind met autisme met een kalenderleeftijd van 7 jaar op het gebied van spelen 3 jaar zijn, maar net zoveel van natuurkunde weten als een gemiddeld kind van 15.  Zo'n enorme voorsprong heb ik bij Teun nog niet ontdekt, maar dat de verschillende ontwikkelingsgebieden bij hem (ver) uit elkaar liggen wel. Ik kon hierdoor al anders gaan kijken naar Teun, iets wat ik denk ik intuïtief al wel deed, maar waar ik de woorden of uitleg nog niet