Even wachten Teun..... NEE! en hij stormt de deur uit.
Wachten is voor Teun vreselijk moeilijk. Als hij naar buiten wil, wil hij nu en niet over 5 minuten
als ik klaar ben met de was ophangen. Sinds zijn verjaardag begin van deze maand heeft hij een
GPS horloge. Zo kunnen we zien of hij naar het park of naar het schoolplein is gegaan. Dit geeft
mij even tijd om wel dat klusje af te maken waar ik mee bezig ben en zo hoeft hij niet altijd
te wachten op ons.
Er zit ook een SOS functie op die andere kinderen kunnen gebruiken in geval van nood, maar die
Teun ongeveer om de 5 minuten even indrukt. Geen nood denken wij. Maar als we echt even goed kijken
naar de afgelopen weken en maanden is die nood er wel.
Het is voor ons tijd om die SOS knop in te drukken. Weer zo'n stap die we moeten gaan nemen waar
je tijden tegenaan hikt totdat het echt niet anders kan. Al weken probeer ik moed te verzamelen,
zoals zo mooi is verwoord in deze prent uit het boek De jongen, de mol, de vos en het paard van
Charlie Mackesy en volgens mij ook al eerder zo verwoord in een afbeelding met Winnie the Pooh.
Morgen mag ik een podcast opnemen met een andere moeder van een kind met autisme die haar werk
ervan gemaakt heeft om van onze groep moeders 'Kick ass moms' te maken dmv coaching. Een van de
vragen die ze me stuurde ter voorbereiding was wat voor tip ik andere moeders mee wil geven.
Ik had mijn antwoord al klaar, tot ik vanmorgen dacht wat eigenlijk mijn advies aan mezelf is op
dit moment. En dat luidt toch 'vraag om hulp!'. We kunnen het niet alleen en we hoeven het niet alleen
te doen. 'It takes al village..' hoe oud is dat gezegde al?? En nog denken we dat we het zelf wel
kunnen. Of een andere versie hiervan is dat we vooral andere mensen niet lastig willen vallen
met onze sores. Van die gedachtes als 'ja maar ik wilde toch zelf kinderen? Dan moet ik daar
dus ook zelf voor zorgen' helpen hier totaal niet bij. En wat een voorrecht dat we in Nederland
wonen en er zo ontzettend veel mogelijk is.
Elke keer dat ik me bedenk dat ik Teun (en Lucy) op dit moment niet kan bieden wat nodig is breekt mijn
hart in duizend stukjes, maar het vertrouwen is er dat er weer een moment komt waarop we weer
achterover kunnen leunen en kunnen genieten van ons mooie gezin.
Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re
Reacties
Een reactie posten