Doorgaan naar hoofdcontent

Wat een jaar!

De dagen zijn veel te kort wat mij betreft net als in december 2016, een jaarlijks terugkerend probleem...

Een jaar geleden bedachten wij dat het tijd was om erachter te komen waarom Teun zich anders ontwikkelt. Het begon met een wachttijd van twee maanden voor een afspraak bij het CJG (Centrum voor Jeugd en Gezin), waar hij eigenlijk rond zijn derde jaar opgeroepen zou moeten worden, mocht hij op mijn initiatief met 3 jaar en 6 maanden komen. Hier ging ik niet op wachten, dus besloot ik de huisarts te bellen. Een fijne, meelevende, daadkrachtige vrouw trof ik daar die dezelfde dag nog een verwijzing naar de GGZ regelde. Met een tussenstop bij GGZ kind en jeugd kwamen we bij Centrum Autisme terecht, waar we in juli de eerste afspraak hadden (meer dan een half jaar na de verwijzing dus).
Het traject van twee maanden naar de diagnose ASS toe voelde goed. In eerdere posts lees je hier meer over. Toen kwam het advies voor een behandelgroep, waar Teun geobserveerd zou gaan worden en klaargestoomd voor het onderwijs (welk onderwijs dit ook zou gaan worden). Maar..... ook hier een wachtlijst, deze keer van een heel schooljaar. Nou is dit niet een post om te klagen over de wachtlijsten in de zorg, maar wel eentje die de realiteit van ons afgelopen jaar weergeeft. Met daarbij dat we 2018 starten in grote onzekerheid.
Passend in het kerstgevoel voelen wij ons nu een soort Jozef en Maria. De herberg is vol. Onze 'stal' is nu ons huis.

Teun heeft afgelopen week afscheid genomen van de peuterspeelzaal. Wat een liefde hebben we daar ervaren! Sowieso was het bijzonder dat hij daar nog mocht blijven na zijn vierde verjaardag. Maar bovenal mocht Teun daar helemaal zichzelf zijn. We voelden aan alles dat er met liefdevolle ogen naar hem gekeken werd en dat maakte het afscheid extra bijzonder en nat (lees: van de tranen).  Van Teun zijn kant was het echt tijd om dag te zeggen. De afgelopen weken was het een strijd om hem 's ochtends daar te krijgen. Het mannetje voelde waarschijnlijk heel goed aan dat hij daar niet meer hoorde en dat de nieuwe kinderen die daar kwamen echt een heel stuk kleiner waren dan hij.
Al eerder schreef ik (hier) over de ontwikkeling van kinderen met ASS en Teun. Er is achterstand, maar Teun is op sommige vlakken ook gewoon een kind van 4, die toe is aan school. En een kind wat zich op het moment in razend tempo aan het ontwikkelen is.

Na de kerstvakantie staat er een groot overleg gepland. We hopen snel duidelijkheid te krijgen en daarmee ook een stukje rust in het komende jaar. Voor nu feest, want na vandaag worden de dagen weer langer. HOERA!!!



 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Teun translate... please!!

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re

Stop maar met vechten mama, het is goed.

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w

Autididact en Brammetje Baas

Als ik de afgelopen 10 jaar iets van Teun geleerd heb is het wel dat dingen leert op ZIJN moment. Dat het leven niet maakbaar is en alles een tijd heeft. Heb je de film Brammetje Baas weleens gezien? Jaren geleden toen ik net begon als logopedist kreeg ik aan het einde van een behandeltraject van ouders een bioscoopbon kado met als tip om Brammetje Baas te gaan kijken. Zij herkenden hun zoon er ontzettend in. Ik had zelf toen geen kinderen en ben de film toen ook nog niet gaan kijken. Jaren later kwam hij voorbij en de woorden van deze ouders was toch blijven hangen in mijn hoofd. Ik keek de film en er werd zoveel duidelijk voor mij. Hij geeft heel goed weer hoe Bram zijn gedachtegang werkt en dat deze vaak anders is dan die van zijn meester in groep 3 of van zijn ouders. Bij veel kinderen (met autisme/adhd/hb) heeft forceren een averechts effect. 'Moeten' geeft mega veel weerstand (bij sommige volwassenen trouwens ook). Of de dingen die je aan wilt leren lijken simpelweg