Echt over autisme

Vorige week stond ik huilend bij een vriendin aan de deur. Teun lag twee straten verder plat op de grond en ik stond met twee tassen en een hond in mijn handen. De hond en de tassen heb ik achtergelaten bij die vriendin en ik ben Teun gaan halen.

Die vriendin appte later "ik vond het eigenlijk wel fijn dat je je kwetsbare kant liet zien. Je bent altijd zo positief en opgewekt, terwijl ik denk dat het bepaald niet makkelijk is".

De aanleiding voor het voorval was dat Teun iets in zijn hoofd had wat gewoon echt niet kon op dat moment. Ik moest verderop in de wijk iets ophalen en Teun gaf aan dat hij graag mee wilde, prima dacht ik en we konden het mooi combineren met een wandeling met de hond. Tot op de terugweg duidelijk werd wat hij wilde. Hij was met geen mogelijkheid meer van zn plek te krijgen. Ik stond daar dus met m'n handen vol aan een drukke weg met de ene blik na de ander. Op zulk soort momenten zet ik al gauw oogkleppen op en bestaat de rest van de wereld even niet. Echt een overlevingsstrategie, maar hij werkt wel, want als je zelf geen mensen aankijkt gaan mensen zich er ook niet mee bemoeien. Na 20 minuten stonden we nog op precies dezelfde plek. Ons beider frustratie bleef oplopen. Op dat moment kon ik niet meer rustig nadenken en heb ik Teun krijsend naar een veilige plek getrokken. Ze zullen wel denken al die mensen die voorbij kwamen, maar goed laat ze het zelf maar eens doen.

Eenmaal op een veilige plek brak ik. Ik ben weggelopen, naar de vriendin die het dichtstbij woonde....

Terug bij Teun. Hij zag mijn tranen en draaide om als een blad aan een boom. Hij stond op, kwam in mijn armen en we huilden samen. Toen we onze tranen hadden gedroogd en op weg waren naar huis was de frustratie en boosheid bij ons allebei meteen weer weg. Zo fijn dat het blijkbaar zo werkt bij mij (ons), ik was daarna oprecht weer positief en opgewekt. 

Ja het is bepaald niet makkelijk met Teun en de aflopen week waren er meer van deze heftige momenten. Maar mijn frustratie en boosheid beperken zich echt tot die momenten. Wel kan ik opeens overvallen worden door een gevoel van verdriet. Meestal als ik alleen ben en vaak bij bepaalde muziek. Verdriet over het feit dat ik hem niet begrijp, dat mijn verwachtingen toch weer te hoog liggen, angst voor de toekomst. Ik laat de tranen stromen want deze rouw hoort erbij en zal terug blijven komen. Alleen huilen vind ik makkelijker, maar samen huilen of bij iemand huilen kan ook enorm opluchten.

Leven met autisme is rauw en er komt veel rouw bij kijken, maar aan het einde van de dag ben ik enorm dankbaar dat die glimlach bij mij weer snel opkomt en zelden een masker is.