Afgelopen week zaten we daar (bij de GGZjeugd) in de wachtkamer. Na logopedie de volgende stap in de hulpverlening.
Een stap waarvan sommige mensen tegen mij zeggen dat hij dapper is. Zo voel ik me niet. Aan de ene kant voel ik me hier op mijn plek en aan de andere kant wil ik hard wegrennen.
We worden door twee mensen de gespreksruimte in gevraagd. Een ruimte met vier stoelen en een speelgedeelte. En dan is het aan ons om te vertellen over Teun. Iets wat ik de afgelopen tijd veel heb gedaan, maar dit is duidelijk anders. Het is geen gesprek met een vriendin waar ook nog luchtige dingen als het avondeten en het weer besproken worden, maar het gaat echt alleen over hem.
Ondertussen is hij de ruimte aan het verkennen en scharrelt hij lekker rond, zoals hij altijd doet. Zijn favorieten zijn er ook, een treinbaan en een puzzel. Het voelt fijn dat hij zichzelf is en dat we niet ineens een ander kind zien.
Aan het eind van het gesprek de vraag? Wat denken jullie zelf?
Reactie 1: ja uh grrrr waarom denk je dat ik hier ben, als ik het zelf zou weten zou ik niet komen... grrr *boze smiley
Ik heb reactie maar niet hardop uitgesproken, want ik weet ook dat dit voor een hulpverlener een hele effectieve vraag kan zijn. Zo ook in ons geval.
Reactie 2: wij denken dat het misschien een vorm van autisme is...
Het was er uit, the A word.
In de gelijknamige Engelse serie waren de ouders iets minder voorbereid op dit woord. Ik ben gek op series van de BBC. Downton Abbey, Call the midwife, Luther, the Fall noem het maar op. En nu dus elke dinsdagavond op BBC First deze serie over een familie die naast elkaar wonen en allemaal men hun eigen problemen. De verbindende factor is Joe een vijfjarige jongen die in aflevering 1 de diagnose autisme krijgt. De titel van de serie verraadt al hoe ouders er in eerste instantie mee omgaan. Ik heb nog vijf van de zes afleveringen te gaan en ben erg benieuwd hoe zij verder gaan in dit proces.
Wij staan er nog maar met 1 teen in, want we hebben het nog maar over een vermoede. Een vermoede waar wij al wel wat langer mee rondlopen, maar wat nu voor het eerst ook op papier zal komen te staan. Erover pratend met de mensen om ons heen leverde al verschillende reacties op. De ene reactie is hartverwarmend en met de ander kunnen we helemaal niks.
Iemand die er verstand van heeft zei vanmiddag 'volg je eigen gevoel, jullie kennen Teun het beste'.
Mijn gevoel zegt nu vooral dat we niet bang moeten zijn voor 'the A word'. Mocht dit uit het onderzoek komen dan zal dit de juiste hulp opleveren en juist deuren openen die gesloten blijven als je geen diagnose hebt. Openheid over autisme kan zoveel opleveren. In de serie die Filemon Wesselink maakte Het Is Hier Autistisch was te zien hoe breed het spectrum is. Dat ene woord zegt dus maar heel weinig over de persoon/het kind dat je voor je hebt.
Vanochtend is Teun geobserveerd op de peuterspeelzaal, ik had diegene net aan de telefoon. Zij zag Teun vanochtend voor het eerst en vertelde mij dat ze (naast de moeite die hij heeft met contact en communicatie) een lief en vrolijk jongetje had gezien die enorm geniet van alles wat er om hem heen gebeurt. Nou dan maakt mijn moederhart een sprongetje van vreugde want een blij kind is alles wat je wilt!!
Over twee weken hebben we een advies gesprek bij de GGZ en zullen we de volgende stap zetten.
Een stap waarvan sommige mensen tegen mij zeggen dat hij dapper is. Zo voel ik me niet. Aan de ene kant voel ik me hier op mijn plek en aan de andere kant wil ik hard wegrennen.
We worden door twee mensen de gespreksruimte in gevraagd. Een ruimte met vier stoelen en een speelgedeelte. En dan is het aan ons om te vertellen over Teun. Iets wat ik de afgelopen tijd veel heb gedaan, maar dit is duidelijk anders. Het is geen gesprek met een vriendin waar ook nog luchtige dingen als het avondeten en het weer besproken worden, maar het gaat echt alleen over hem.
Ondertussen is hij de ruimte aan het verkennen en scharrelt hij lekker rond, zoals hij altijd doet. Zijn favorieten zijn er ook, een treinbaan en een puzzel. Het voelt fijn dat hij zichzelf is en dat we niet ineens een ander kind zien.
Aan het eind van het gesprek de vraag? Wat denken jullie zelf?
Reactie 1: ja uh grrrr waarom denk je dat ik hier ben, als ik het zelf zou weten zou ik niet komen... grrr *boze smiley
Ik heb reactie maar niet hardop uitgesproken, want ik weet ook dat dit voor een hulpverlener een hele effectieve vraag kan zijn. Zo ook in ons geval.
Reactie 2: wij denken dat het misschien een vorm van autisme is...
Het was er uit, the A word.
In de gelijknamige Engelse serie waren de ouders iets minder voorbereid op dit woord. Ik ben gek op series van de BBC. Downton Abbey, Call the midwife, Luther, the Fall noem het maar op. En nu dus elke dinsdagavond op BBC First deze serie over een familie die naast elkaar wonen en allemaal men hun eigen problemen. De verbindende factor is Joe een vijfjarige jongen die in aflevering 1 de diagnose autisme krijgt. De titel van de serie verraadt al hoe ouders er in eerste instantie mee omgaan. Ik heb nog vijf van de zes afleveringen te gaan en ben erg benieuwd hoe zij verder gaan in dit proces.
Wij staan er nog maar met 1 teen in, want we hebben het nog maar over een vermoede. Een vermoede waar wij al wel wat langer mee rondlopen, maar wat nu voor het eerst ook op papier zal komen te staan. Erover pratend met de mensen om ons heen leverde al verschillende reacties op. De ene reactie is hartverwarmend en met de ander kunnen we helemaal niks.
Iemand die er verstand van heeft zei vanmiddag 'volg je eigen gevoel, jullie kennen Teun het beste'.
Mijn gevoel zegt nu vooral dat we niet bang moeten zijn voor 'the A word'. Mocht dit uit het onderzoek komen dan zal dit de juiste hulp opleveren en juist deuren openen die gesloten blijven als je geen diagnose hebt. Openheid over autisme kan zoveel opleveren. In de serie die Filemon Wesselink maakte Het Is Hier Autistisch was te zien hoe breed het spectrum is. Dat ene woord zegt dus maar heel weinig over de persoon/het kind dat je voor je hebt.
Vanochtend is Teun geobserveerd op de peuterspeelzaal, ik had diegene net aan de telefoon. Zij zag Teun vanochtend voor het eerst en vertelde mij dat ze (naast de moeite die hij heeft met contact en communicatie) een lief en vrolijk jongetje had gezien die enorm geniet van alles wat er om hem heen gebeurt. Nou dan maakt mijn moederhart een sprongetje van vreugde want een blij kind is alles wat je wilt!!
Over twee weken hebben we een advies gesprek bij de GGZ en zullen we de volgende stap zetten.
Reacties
Een reactie posten