Doorgaan naar hoofdcontent

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!

Volgende week gaan we naar de GGZ, een intake gesprek om Teun verder te laten onderzoeken.

Waar gaan we naar opzoek? Wat willen we ermee bereiken? Gaat hij een diagnose krijgen? Zo ja welke en wat gaat dit betekenen voor hem? Vragen die al weken door mijn hoofd spoken.

Eén antwoord heb ik al. Er verandert helemaal niks. Teun blijft wie hij is. We krijgen hopelijk wel  antwoord  op de vraag hoe we hem het beste tot bloei kunnen laten komen.
Krijgt hij dan 'een stempel' dan voegen we deze gewoon bij de 'stempels' die hij al heeft.
GRAPPIG     LIEF      RUSTIG       MUZIKAAL  en        ................ ?

Lachen kan je met Teun! Hij houdt vooral van non-verbale grapjes, gekke bekken, stoeien, gekke geluiden maken en soms als hij met de tablet zit hoor je ineens een enorme schaterlach. Als ik dan het filmpje terug kijk snap ik soms werkelijk niet waar hij om lacht, maar die schaterlach is enorm aanstekelijk!
Taalgrapjes zijn echt helemaal mijn ding



misschien wordt dit nooit Teun zijn humor, maar samen lachen blijven we elke dag doen en geen uitslag of test gaat dit veranderen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Teun translate... please!!

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re

Stop maar met vechten mama, het is goed.

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w

Autididact en Brammetje Baas

Als ik de afgelopen 10 jaar iets van Teun geleerd heb is het wel dat dingen leert op ZIJN moment. Dat het leven niet maakbaar is en alles een tijd heeft. Heb je de film Brammetje Baas weleens gezien? Jaren geleden toen ik net begon als logopedist kreeg ik aan het einde van een behandeltraject van ouders een bioscoopbon kado met als tip om Brammetje Baas te gaan kijken. Zij herkenden hun zoon er ontzettend in. Ik had zelf toen geen kinderen en ben de film toen ook nog niet gaan kijken. Jaren later kwam hij voorbij en de woorden van deze ouders was toch blijven hangen in mijn hoofd. Ik keek de film en er werd zoveel duidelijk voor mij. Hij geeft heel goed weer hoe Bram zijn gedachtegang werkt en dat deze vaak anders is dan die van zijn meester in groep 3 of van zijn ouders. Bij veel kinderen (met autisme/adhd/hb) heeft forceren een averechts effect. 'Moeten' geeft mega veel weerstand (bij sommige volwassenen trouwens ook). Of de dingen die je aan wilt leren lijken simpelweg