Doorgaan naar hoofdcontent

Ik neem je mee

Tijdens de zwemles van zijn zus lees ik in de Fabulous mama een interview met Victoria en Lev, een prachtig showbizz/voetbal koppel wat vertelt over de eerste maanden ouderschap.
Ze hebben allemaal mooie plannen over hoe ze hun mannetje willen opvoeden. En dan is daar ineens een zin die me raakt;
'Ik ben zelf hoog opgeleid dus .... '
en toen kwam er een hele opsomming met dingen die ze hem wilde leren, minimaal drie talen, eerst alleen Russisch en zn Nederlands zou hij wel inlopen als hij naar school gaat en oh ja dat hij met vier jaar wel kan lezen.

Helemaal niks mis met deze uitspraken, deze dromen voor de baby die je in je armen hebt.

In september 2013 kregen wij ons tweede kind, een jongen, even wennen, maar ook meteen dat gevoel van dit is ons mooie mannetje (ook wel Teunemans, mantje, mansje of pansje).
Al snel blijkt dat hij echt anders is dan zijn zus, hij geniet niet van allemaal mensen om hem heen die wat van hem willen. Een glimlach als baby, later een handje of een begroeting. Hij moet bijkomen van drukte en heeft heel wat afgehuild als baby.

Teun is een rustig ventje wat het heerlijk vindt om op zichzelf te zitten en helemaal kan opgaan in een filmpje of liedje op de tablet. Wat ook al snel opviel is dat hij veel dingen herhaalt die hij hoort, maar dat hij weinig uit zichzelf praat. Een hele tijd hielden we dit onder het kopje 'hij is een jongetje, je moet hem niet vergelijken met zijn veel te bijdehante zus of nichtje'.
Nu hij ruim drie is lijkt het erop dat Teun een andere taal spreekt. Zijn taalontwikkeling gaat niet vanzelf. Dit is voor mij als logopedist niet makkelijk om te zien, maar ook als moeder is dit lastig.
Hoe verwonderd ik kan zijn over de taalontwikkeling van zijn zus, zo verbaasd (en soms gefrustreerd) ben ik dat het bij hem maar niet lijkt te lukken.
Omdat de zorgen groter werden (ook rondom zijn gedrag) gaan we nu opzoek. Ik wil jullie meenemen op deze zoektocht en openheid geven over dit onderwerp.

Wat als de dromen die je hebt voor je kind een andere kant op lijken te gaan, kan je die dromen zomaar bijstellen?

Toen ik het volgende gedichtje las wist ik dat ik dit al een hele tijd voelde...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Teun translate... please!!

Alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst hier een blogpost plaatste. Ondertussen is Teun te volgen via facebook, instagram en tegenwoordig ook tiktok. Waar ik eigenlijk alleen maar lieve reacties krijg op wat ik plaats. Fijn om te kunnen delen, gedeelde smart is halve smart zeggen ze weleens. Maar vandaag kwam weer keihard de realiteit dat wij het toch echt zelf moeten doen met Teun. Na jaren zelf aanklooien, vatte ik een paar weken geleden de moed om weer eens echt om hulp te vragen. Om weer een hulpverleningstraject in te gaat. Wetende dat dit veel van ons vraagt. Maar na meer dan 5 jaar elke avond macaroni koken/opwarmen is er nu een punt gekomen waarop ik dat helemaal zat ben. Teuns eten stond altijd ergens onderop het priorieteiten lijstje. Er waren altijd dingen belangrijker dan dat. En het leven overkwam ons in al z'n facetten de afgelopen jaren, waardoor wij meer aan het overleven waren en eten een bijzaak was. Tot ik mezelf op google 'arfid, behandeling, re

Stop maar met vechten mama, het is goed.

Ik ging een weekend weg met vriendinnen uit de kerk. Wat heerlijk dat dat nu zo makkelijk kan. Ik merk dat ik steeds minder hoef voor te bereiden of te plannen. Gewoon mn koffer kan pakken en kan vertrekken, wat een rijkdom. We hadden nauwelijks tot geen planning, maar als we bij elkaar zijn (één keer in de drie weeken een maandagavond) gebeuren er altijd mooie dingen en komen we altijd tot mooie gesprekken. Zo ook dit weekend. Wat er bij mij naar boven kwam was een gevoel van uitputting, niet lichamelijk maar geestelijk. Moe van het vechten voor mijn kinderen. Ik besef mij nu dat ik om de verkeerde dingen aan het vechten was. Om bijvoorbeeld te bewijzen dat er qua schoolniveau echt wel meer in mijn kinderen zit dan er door toetsen of leerkrachten wordt gezien. Telkens maar het willen bewijzen en telkens weer de teleurstelling als het er bij een toets niet uitkomt. Dit gaat trouwens verder dan alleen Teun, want ook bij Lucy (die het afgelopen jaar de diagnose ADHD heeft gekregen) w

Autididact en Brammetje Baas

Als ik de afgelopen 10 jaar iets van Teun geleerd heb is het wel dat dingen leert op ZIJN moment. Dat het leven niet maakbaar is en alles een tijd heeft. Heb je de film Brammetje Baas weleens gezien? Jaren geleden toen ik net begon als logopedist kreeg ik aan het einde van een behandeltraject van ouders een bioscoopbon kado met als tip om Brammetje Baas te gaan kijken. Zij herkenden hun zoon er ontzettend in. Ik had zelf toen geen kinderen en ben de film toen ook nog niet gaan kijken. Jaren later kwam hij voorbij en de woorden van deze ouders was toch blijven hangen in mijn hoofd. Ik keek de film en er werd zoveel duidelijk voor mij. Hij geeft heel goed weer hoe Bram zijn gedachtegang werkt en dat deze vaak anders is dan die van zijn meester in groep 3 of van zijn ouders. Bij veel kinderen (met autisme/adhd/hb) heeft forceren een averechts effect. 'Moeten' geeft mega veel weerstand (bij sommige volwassenen trouwens ook). Of de dingen die je aan wilt leren lijken simpelweg