Man wat kan een mens moe worden van emoties!
Emoties om onze kleine man, waar ik het ene moment hoopvol ben, zakt de moed me het andere moment in de schoenen.
Begin april was ik voor het eerst de woensdagmiddag thuis. Een middag die begon in tranen zowel voor Teun als voor mij. Het normale ritme wat werd doorbroken was voor hem de rede om te huilen en voor mij de confrontatie hiermee. Ik dacht dat hij ondanks alle signalen nog wel heel flexibel was.
Een weekschema leek een goede volgende stap..
Waar voor de één een kalender of weekschema een tweede natuur is, is het voor mij echt een opgave.
Waar voor de één een kalender of weekschema een tweede natuur is, is het voor mij echt een opgave.
Sinds de middelbare school heb ik geen agenda meer, behalve die op mijn werk.
Alles zit in mijn hoofd en de keren dat ik een afspraak ben vergeten zijn op één hand te tellen. Ditzelfde geldt voor Lucy. Ze kende al snel de dagen van de week en als ik haar op zondag vertel hoe de week er uit gaat zien herinnert zij mij eraan hoeveel dagen nog tot ze weer naar zwemles moet (oid).
Volgende week gaan we op vakantie, ik ben heel benieuwd hoe dit zal gaan. Langzaam proberen we Teun voor te bereiden door erover te praten en een aftelkalender met plaatjes te laten zien. Wie weet wordt ik nog eens een gestructureerde moeder ;-)
Dan nog even terug naar die emoties. Iets wat mij de afgelopen weken bezig heeft gehouden.
Naast dat ik ongestructureerd ben, ben ik ook zeer optimistisch. Mijn beker is maar zelden half leeg en van hele kleine dingen wordt ik heel blij.
Toch??
Toen ik het programma Sophie in de mentale kreukels zat te kijken sloeg het in als een bom. In deze (maakbare) wereld lijkt er soms geen plek te zijn voor verdriet of andere 'negatieve' emoties. Alles moet maar mooi en goed en geweldig zijn. En ik doe daar keihard aan mee. Big smile op de foto, kijk eens hoe leuk wij het hebben.
Een psychiater gaf in dit programma aan hoe gezond het is om de pijnpunten er te laten zijn en hier heel bewust bij stil te staan, waarbij het er niet om gaat dat je een oplossing gaat zoeken, want die is er simpelweg soms niet.
Ook in ons geval is er niet een oplossing. Teun is wie hij is en daar kan ik soms enorm om huilen en dat mag. Dit verdriet mag er zijn en daarbij ook de kwetsbaarheid die dit met zich meebrengt.
Waar ik deze week een mix vond van verdriet en blijdschap in één is het besef dat wij van elk klein stapje vooruit wat Teun maakt intens genieten. Waar ik bij andere kinderen om mij heen zie hoe snel de ontwikkeling verloopt is Teun soms nog gewoon een heel klein mannetje en waar dat heel verdrietig is, is dat tegelijk ook heel fijn.
Volgende week gaan we op vakantie, ik ben heel benieuwd hoe dit zal gaan. Langzaam proberen we Teun voor te bereiden door erover te praten en een aftelkalender met plaatjes te laten zien. Wie weet wordt ik nog eens een gestructureerde moeder ;-)
Dan nog even terug naar die emoties. Iets wat mij de afgelopen weken bezig heeft gehouden.
Naast dat ik ongestructureerd ben, ben ik ook zeer optimistisch. Mijn beker is maar zelden half leeg en van hele kleine dingen wordt ik heel blij.
Toch??
Toen ik het programma Sophie in de mentale kreukels zat te kijken sloeg het in als een bom. In deze (maakbare) wereld lijkt er soms geen plek te zijn voor verdriet of andere 'negatieve' emoties. Alles moet maar mooi en goed en geweldig zijn. En ik doe daar keihard aan mee. Big smile op de foto, kijk eens hoe leuk wij het hebben.
Een psychiater gaf in dit programma aan hoe gezond het is om de pijnpunten er te laten zijn en hier heel bewust bij stil te staan, waarbij het er niet om gaat dat je een oplossing gaat zoeken, want die is er simpelweg soms niet.
Ook in ons geval is er niet een oplossing. Teun is wie hij is en daar kan ik soms enorm om huilen en dat mag. Dit verdriet mag er zijn en daarbij ook de kwetsbaarheid die dit met zich meebrengt.
Waar ik deze week een mix vond van verdriet en blijdschap in één is het besef dat wij van elk klein stapje vooruit wat Teun maakt intens genieten. Waar ik bij andere kinderen om mij heen zie hoe snel de ontwikkeling verloopt is Teun soms nog gewoon een heel klein mannetje en waar dat heel verdrietig is, is dat tegelijk ook heel fijn.
Lieve Jil, wat is dit herkenbaar! Wat goed dat je dit verwoordt. Liefs E
BeantwoordenVerwijderen